Beweging en daarmee verandering is de essentie van het leven. Maar de meeste mensen zien het leven als een vaststaand gegeven, als ze zich goed voelen willen ze dat het altijd zo blijft. 'Dat wat er nu is, moet altijd zo blijven'. Wanneer we in deze misvatting geloven, ontkennen we dat het echte leven beweegt als één vibrerende en vloeiende stroom. We zijn daar zelf een goed voorbeeld van. Het feit dat we leven betekent al dat we een tastbare, bewegende vorm van golfachtige vibraties zijn, die voortdurend aan verandering onderhevig is. Alles wat leeft pulseert, zet uit en krimpt in, reikt uit en trekt zich terug, in een voortdurende reactie op behoeften van binnenuit en invloeden van buitenaf, en de 'vriendelijkheid' of 'vijandigheid' van de omgeving. Zolang wij echter blijven denken dat het leven een statisch gegeven is, dat wat er is zich niet beweegt en blijft zoals het is, zitten we in deze duisternis gevangen. Maar misschien wordt het lichter als we bedenken dat we zelf met deze misvatting ook niet meer tot verandering in staat zijn, niet meer in beweging kunnen komen. Dat wij zelf ook statisch zijn geworden en blijven zoals we zijn. Maar als we als kind ons voortdurend aan moeten passen aan de grenzen die de omgeving` ons oplegt, treedt er een lichamelijke en emotionele verkramping op. Dan zal het niet gemakkelijk zijn lichaam en geest weer in beweging te krijgen. Omdat het proces van weer in beweging komen en de verandering die daarmee gepaard gaat, ook angst oproept. Want ons 'vastzitten' is een deel van ons bestaan geworden, waardoor een volledig in beweging komen levensbedreigend kan lijken, alsof we volledig verdwijnen, in het niets oplossen.
