Reich vond Freud’s psychoanalyse eigenlijk maar een absurd frustrerend proces. Maar juist omdat het zo’n nieuw vakgebied was, had hij alle vrijheid om er een andere wending aan te geven. Als hij naar zijn cliënten zat te luisteren, dwaalde zijn aandacht voor wat ze aan het vertellen waren voortdurend af naar hun lichaam, dat zo stram en afwerend op de divan lag. Gaf die houding misschien een ‘boodschap’ af die ze niet in woorden konden uitdrukken? Mogelijk lagen de emoties waar ze zo moeilijk bij konden, open en bloot op de divan. Wellicht huisde het verleden niet alleen in het geheugen, maar lag het ook opgeslagen in het lichaam. Wat Reich opmerkte was geen hysterische taal die overgebracht moest worden naar gewone woorden, maar een permanente gespannenheid die zo hard en ondoordringbaar was dat hem aan een harnas of een pantser deed denken. Het was zichtbaar in alles wat ze deden, van hoe ze hem een hand gaven of lachten tot de klank van hun stem. Hij zag dit karakterpantser, zoals hij het noemde, als een afweer tegen gevoelens, en in het bijzonder tegen angst, woede en seksuele opwinding. Wanneer gevoelens te pijnlijk, te kwetsend waren, als emotionele expressie niet toegestaan was of seksuele verlangens onderdrukt werden, kon men niet anders dan verstrakken en alles met kracht onder de duim houden. Zo ontstond een fysiek pantser, een schild rond het kwetsbare ‘ik’, als bescherming tegen pijn, maar wat ook elk genotsgevoel dempte. Reich begreep dat dit proces zich permanent in het lichaam vastzet, zodat het lichaam een opslagplaats wordt voor traumatische gebeurtenissen en allerhande verboden gevoelens
